بررسی تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی خیار آلوده به pythium aphanidermatum و اثر سیلیکات کلسیم در کاهش صدمات ناشی از آن

گونه ی pythium aphanidermatum، از اُاُمیست های خاک بُرد و همه جازی است که روی گونه های مختلف خانواده ی کدوییان سبب پوسیدگی ریشه می شود. در این مطالعه، اثر این بیمارگر روی تغییرات فیزیولوژیک گیاه خیار و کاهش اثرات بیماری حاصل از آن با استفاده از کاربرد سیلیکات کلسیم با غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر بررسی شد. جنبه های گوناگونی از فیزیولوژی و بیوشیمی گیاه مانند فتوسنتز، ساخت پروتئین و پاسخ آنتی اکسیدانی بررسی گردید. گیاهان در گلخانه در دو مرحله ی 36 روزگی (مرحله ی رویشی) و 71 روزگی (مرحله ی زایشی) جمع آوری شدند. میزان کلروفیل، کارتنوئید، پرولین، کربوهیدرات، پروتئین، پراکسیداسیون چربی ها، آنتوسیانین و فعالیت کاتالاز اندازه­گیری و داده­ها واکاوی شدند. نتایج حاصل از این بررسی، کاهش مقادیر کلروفیل و کارتنوئید و افزایش میزان پرولین، کربوهیدرات، پروتئین، پراکسیداسیون چربی­ها، آنتوسیانین و فعالیت کاتالاز را بر اثر مایه زنی بیمارگر در مقایسه با شاهد نشان دادند. افزودن سیلیکات کلسیم 100 و 150 میلی­گرم در لیتر به خاک گیاهان سالم موجب افزایش شاخص های فیزیولوژیکی مانند مقادیر پرولین، کربوهیدرات، پروتئین و آنتوسیانین نسبت به نمونه های شاهد شد. هم چنین، افزایش میزان کلروفیل و کارتنوئید و کاهش سایر عوامل اندازه گیری شده بر اثر تیمار گیاهان آلوده با 100 و 150 میلی گرم در لیتر سیلیکات کلسیم در مقایسه با شاهد بیمار مشاهده شد. مقادیر کلروفیل، کارتنوئید، کربوهیدرات و پرولین در مرحله زایشی بیشتر از مرحله رویشی بود. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، استفاده از نمک سیلیکات کلسیم 150 میلی گرم در لیتر موجب کاهش صدمات فیزیولوژیکی مانند کاهش رشد گیاه و پوسیدگی ریشه ناشی از آلودگی خیار به p. aphanidermatum و هم چنین، بهبود رشد گیاهان سالم می شود.